Mijn zegelboekje is vol

Zegelboekje

“Mam, volgens mij zit jij in de Dramadriehoek.
Je bent ons aan het Aanklagen.
Is er iets gebeurd op je werk vandaag?”

Terwijl ik nog steeds superboos ben,
realiseer ik me dat ze gelijk heeft.
Ik hoor het zelf ook,
ik ben aan het Aanklagen..

Door mijn woede heen voel ik trots.
Want ja, ik ben boos.
En een deel van die boosheid is terecht.
Die gaat over het hier en nu.

Maar als het alleen dat stukje was,
dan zou ik niet zo woedend zijn.
Dus er is opgekropte boosheid.
Vergelijkbaar met een vol zegelboekje.

Het is het einde van de dag.
Ik ben moe en heb honger.
Het liefst zorg ik even voor niemand.
Maar dat is lastig, als moeder.

Op het werk was het druk.
Hier en daar wat gedoe.
Niets groots maar wel veel,
teveel eerlijk gezegd.

Dus mijn kwartje is op.
En dit gedoe met de kinderen
is de druppel die de emmer…
Niet fijn voor de kids natuurlijk.

Maar gelukkig kennen zij de Dramadriehoek
en snappen ze dat deze emoties van mij zijn.
Ze kunnen en durven te vragen wat er is,
zonder mijn boosheid zelf ‘in te slikken’.

Oké, nu ik nog.
Ze hebben gelijk maar ik ben nog zo boos…
Ik zeg: “Jullie hebben gelijk, het spijt me.
Ik heb even een half uur voor mezelf nodig.
Om tot rust te komen. 
Is dat oké voor jullie?” Vonden ze prima.

TOP dat TA!